Afgelopen zaterdag was het zover, mijn eerste heroptreden in het koor tijdens de Mariaviering in de kapel. Gelukkig al wat bekomen van de eerste repetitie 14 dagen ervoor en mijn planning voor de komende week al aangepast naar wat ik denk dat nodig zal zijn om dit 'optreden' door te komen de komende week. Reeds mijn voorbereidingen beginnen maken al een paar dagen geleden: weinig afspraken, boodschappen gedaan, voldoende rust genomen tussendoor, maaltijd ingepland met eiwitten en vetten om op mijn benen te kunnen staan tijdens het zingen, beetje koolhydraten erbij voor wat extra kracht en nog een uurtje rust voor ik moest vertrekken. Blaadje tekst mee, lippenbalsem, beetje kleingeld (dat ik vergeten ben in de schaal te leggen want vergeten dat ik dat meehad, oeps), flesje water in de auto laten liggen (ook al), het begon al goed dus.... wel ruim op tijd vertrokken met de wagen want we moeten op er een half uurtje op voorhand zijn, kwestie van de stembanden goed op te warmen en ons keelgat los te zingen voor de mis begint . Toch al 1 ding waar ik wel in geslaagd was : ) Ruim een volle 5' te vroeg, als eerste de parking opgereden en nog eventjes wat kleine dingetjes gedaan, gsm op stil zodat onze lieve Heer niet gestoord zou worden tijdens de viering 😉 en hop, naar binnen gaan acclimatiseren en de spiertjes goed warmhouden.
Nog niet veel volk, den dirigent en zijn madame wat later gearriveerd met nog wat koorknaapjes erbij.... Inzingen dan maar...nog niet al te veel volk dus genoeg ruimte en zuurstof binnen longbereik. Eerste noten vallen mee, nu nog de volledige mis zien uit te zingen🤔. ... Ondertussen is de eerste lading oudjes binnengedruppeld, de koorleden al wat talrijker, de plaats om te zingen wordt voller, mijn hapklare lucht minder nu we met z'n allen als sardientjes in een blik opeengepropt staan.... Vrees ervoor dat dit nog goed gaat komen....
Hup, de viering gaat van start, openingslied oké, efkes zitten tussendoor en wat recupereren tot het volgend nummer...Cava tot nu toe, geen problemen tot aan het Onze Vader. Ik heb het gevoel dat mijn longblaasjes aan het einde van hun Latijn zijn (snap je, Latijn😉), mijn benen beginnen te trillen van een tekort aan zuurstof in mijn spieren en het lange rechtstaan begint zijn tol te eisen... Oef, gelukkig, ik heb het gehaald tot aan de communie. Efkes rondlopen om de beentjes te strekken, verse zuurstof binnen te halen en wat langer te rusten en dat kleine schijfje koolhydraten binnen te slikken dat steevast aan het gehemelte blijft plakken. Nog net geen dipsausje erbij, zou wel beter geweest zijn om binnen te slikken maar ja, ne mens kan niet alles hebben toch? Einde in zicht, ein- de-lijk !!! I made it !!!! Volledig uitgeput maar ook wel beetje voldaan dat ik ook deze hindernis heb genomen. Voor herhaling vatbaar, misschien maar toch niet onmiddellijk. De viering van zondag sla ik toch maar over....genoeg is genoeg 😇. Beetje nagepraat en richting huiswaarts gekeerd, beetje gegeten en veel gerust. Vrees dat ik de komende dagen weer niet veel zal kunnen doen....wordt vervolgd...
Warme groetjes,
Sophie
Reactie plaatsen
Reacties