Een van mijn hobby's voor de diagnose van fibromyalgie was het zingen in een koor, gestart op 10-jarige leeftijd. Eerst in het kinderkoor TOP, later in het koor Kantorij. Wekelijks naar de repetitie, vieringen opluisteren, samenzijn met vrienden, plezier maken, samen eens een weekendje weg, een koor-bbq om het werkjaar af te sluiten. Ik deed het allemaal graag en met veel plezier. Tot dat Fibromyalgie roet in het eten kwam strooien. Gedaan met zingen, met afspreken met vrienden, gezellig bijkletsen bij een drankje achteraf om de kelen na de repetitie te smeren. Gedaan met de rust in mijn hoofd, enkel nog chaos. Chaos omdat het zingen niet meer lukte, ik de teksten niet meer kon onthouden terwijl mijn geheugen steeds feilloos geweest was en ik nu hard moest zoeken achter de woorden die vroeger spontaan kwamen. Omdat het gezellig napraten te druk werd, ik mij niet meer kon concentreren op de verschillende gesprekken, mijn lichaam niet meer mee wou en mijn longen nog minder. Chaos, omdat ik wel nog steeds deel wilde uitmaken van deze vriendengroep, een olijke bende met elk hun eigen leven en zorgen , maar het gewoon niet meer lukte. Hoofdpijn, keelpijn, oorpijn, ademnood, pijnlijke spieren, spieren die aanvoelen alsof ze altijd in brand staan, die voortdurende vermoeidheid, krachtsverlies in mijn gehele linkerkant en bij tijden ook in mijn rechterhand en arm, tintelingen in mijn armen en benen, tintelingen in mijn achterhoofd, geheugen- en concentratieproblemen, ... ze komen allemaal steeds onverwacht opduiken, op elk moment, 24 op 24, 7 dagen op 7. Gedaan met sociaal leven want het bleef niet enkel bij het zingen dat wegviel. nee hoor. Zomaar eens afspreken om iets te gaan drinken, cinemaatje te doen,... weg.... Ook op voorhand afspreken was geen optie meer.
Oh, je wilt wel maar het is steeds bang afwachten of het die dag wel zou lukken, of die verdomde fibro je eens met rust zou laten, of je je plannen eens kon uitvoeren zonder zorgen... Nope, zelfs dat gaat niet meer, toen niet, nu niet, nooit meer. Toch bleef ik volhouden, wegen zoeken die mij konden helpen om mijn leven toch ietwat weer op de rails te krijgen, om het toch een beetje kwaliteitsvoller en minder pijnlijk te maken en met succes, hoop ik toch nu ik gisteravond mijn eerste repetitie na een jaar uitvallen heb heropgenomen. Beetje onwennig, beetje onzeker... hoe ga ik ontvangen worden? Gaat het lukken met de teksten? Voor alle veiligheid toch maar alle teksten goed afgedrukt en meegenomen. Alles mooi op voorhand klaargelegd zodat ik niets kon vergeten; Teksten, drankje voor tijdens de repetitie, lippenbalsem om de lippen te hydrateren tussendoor, een granenreep om energie op te kunnen doen in geval van energietekort, druivensuiker bij eventueel suikertekort,... een hele resem dus om aan te denken en dat voor 1 repetitie. Gelukkig goed meegevallen, velen blij mij terug in hun midden terug te zien en te horen dat je er goed uitziet (ze moesten eens weten wat een puinhoop mijn lichaam en mijn leven is), geheugen viel goed mee met de wetenschap terug te kunnen vallen op de anderen en mijn teksten, zelfs de klank klonk, denj ik, nog aanhoorbaar na een jaar 'kweelstilte' : ), allee, toch geen negatieve commentaren gehoord (of ze durfden niet ?)
Nog geen drankje met de groep achteraf want veel te vermoeiend, zo'n eerste repetitie. 2 uren volle concentratie, de longen uit mijn lijf proberen zingen, teksten proberen reconstrueren, een praatje tussen de liedjes door,.... moe maar tevreden terug naar huis, pyama en languit op de zetel met mijn pepsi max...RUST; Het heeft veel van mijn krachten gevergd, veel energie gebruikt maar toch voldaan dat ik er in geslaagd ben dit geprobeerd te hebben. Trots op mezelf om deze hindernis te hebben genomen ook al weet ik niet wat of hoe mijn fibro erop zal reageren achteraf, dit is nog een beetje koffiedik kijken. Voor de zekerheid de dag erna niets ingepland zodat ik alvast niet hoefde te stressen over mogelijke afspraken, boodschappen die nog zouden moeten gebeuren en dergelijke zaken meer. Gewoon 'uitslapen', lang in bed kunnen blijven liggen en mijn lichaam de tijd geven om te recupereren van de avond ervoor en zien of dit evenement in de toekomst voor herhaling vatbaar zal zijn...
Reactie plaatsen
Reacties