Oke, ik heb het 2 x geprobeerd, 2x met goede moed en met voldoende rust en aangepast voedsel toch gaan zingen maar het mocht niet baten. Mijn longblaasjes weigeren enige medewerking, wat ik ook doe om ze te optimaliseren: thuis meezingen met de radio via de televisie, my energy focus innemen om zo de longblaasjes tot herstel te stimuleren, zuurstofbevorderende tabletten innemen die ik vanuit Amerika heb laten overkomen vorig jaar (en die heel prijzig waren), rusten, spreken tegen mijzelf bij gebrek aan gesprekspartner vantijds 😊, katten af en toe tot de orde roepen,.... Het mocht allemaal niet baten, vanaf de eerste noten die ik uitbreng gebruikt mijn lichaam alle aanwezige zuurstof en energie in en uit mijn lijf om dan wel de juiste noten uit te stoten doch dien ik achteraf die inspanning zeker 14 dagen te bekopen met platte rust om zo de voorraad verbruikte zuurstof en energie terug op peil te kunnen brengen. Alle gemaakte plannen in het water want mijn lijf en hoofd willen niet meer mee ook al wil ik wel nog zoveel... Dus dan toch maar definitief de knoop voor mezelf doorgehakt: gaan zingen gaat niet meer, toch zeker niet ten koste van mijn gezondheid en mijn andere activiteiten, hoe simpel ook . Nu nog den dirigent en zijn madam op de hoogte brengen van mijn besluit. Verdomd het doet nog steeds veel zeer het hier neer te schrijven ...
Dus woensdagnamiddag met lood in de schoenen richting Zwijnaarde gereden, op naar Danny en Dominique om het trieste nieuws mede te delen. Danny thuis, Dominique niet... Vlug de boodschap overgebracht dat ik dus niet meer zal komen zingen in het koor waar ik bijna sinds mijn tiende levensjaar in zit, dat mijn lichaam het tekort aan zuurstof niet binnen een redelijke termijn kan recupereren, dat ik op mijn benen sta te trillen tijdens de laatste 4 liedjes van de mis en al zittend zingen is zeker geen optie want ik had nu al te weinig zuurstof doordat we met z'n allen opeen geplet staan en iedereen dezelfde lucht inademt dus er ook minder zuurstof binnenkomt in mijn tempel, dat ik meer dan 14 dagen moet recupereren van 1 zangstonde en de rest van mijn weinig sociale leven daar niet meer mag onder lijden. Ik ga nog altijd liever zelf mijn boodschappen doen want dan kom ik nog eens buiten, ik wil mijn lotjesbijeenkomsten zelf kunnen doen en niet overlaten aan een vervanger omdat ik door het zingen weer in de lappenmand lig, ik wil mijn cliënten nog kunnen behandelen en hen deftig te woord kunnen staan,... Allemaal veel begrip voor gekregen van den Danny maar het deed fameus pijn de teleurstelling in zijn ogen te zien dat ik er niet meer bij zal zijn...💔
Beloofd dat ik mijn gezicht nog wel eens zal laten zien in een viering, nog zal komen luisteren naar hun gekweel en misschien vanop de achterste rij wat noten zal meekwelen wanneer mijn lichaam dat nog toelaat...meer zit er voorlopig dus niet meer in. Het proberen waard maar op een bepaalde manier voelt het toch als gefaald. Weer een hobby die ik niet meer kan uitvoeren. Kalligrafie lukt ook al niet zo goed meer, mijn geschrift lijkt soms meer op dat van een Parkinsonpatiënt (of doktersgeschrift). Nee, naast het breien en borduren ook het zingen in de kast opgeborgen. Misschien ooit terug eens maar ik hoop er niet meer op.... Opnieuw afscheid van een deel van mijn zijn... Levend verlies.... 😔
Reactie plaatsen
Reacties